၀ ဥစိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ ခ်င္းျပည္နယ္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး သီႏွံစီမံကိန္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္နယ္စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးေျပာၾကား

မန္ကိန္း

ခ်င္းျပည္နယ္အတြင္း ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္ေနၿပီး ေစ်းကြက္ရိွေနသည့္ ဝဥစိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ ျပည္နယ္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး သီးႏွံစီမံကိန္းျဖစ္မည္ဟု ခ်င္းျပည္နယ္စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ဦးဗန္ေထာင္းက ခ်င္းေ၀ါလ္မီဒီယာသုိ႔ ေျပာၾကားလုိက္သည္။

 
“ စနစ္တက်ေလးနဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းျပည္နယ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးေတာင္သူမ်ားရဲ႕ ထြက္ရပ္လမ္းကေတာ့ ဝဥစိုက္ပ်ိဳးေရးပဲျဖစ္တယ္လို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သ႔ိုေသာ္ ဝဥခ်ည္းပဲ အားလံုးစိုက္ရမယ္ ဆိုရင္လည္းပဲ ေစ်းကြက္တို႔ဘာတို႔မွာ ေစ်းႏွိမ္ခံရတာတုိ႔ဘာတို႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဥပမာ တီးတိန္လိုေနရာမွာ စပ်စ္စုိက္တယ္ ဖလမ္းလိုေနရာမွာ စပ်စ္စိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး သူေဒသနဲ႔သူေပါ့ေနာ္ အဲဒါမ်ိဳး႐ွိပါတယ္” ဟု ၄င္းက ေျပာၾကားသည္။

 

 
လက္ရိွအခ်ိ္န္တြင္ ဝဥကို ခ်င္းျပည္နယ္႐ွိ ၿမိဳ႕နယ္အမ်ားစုတြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္စိုက္ပ်ဳိးလာၾကၿပီး ေစ်းကြက္ေကာင္းေသာ္လည္း ေတာင္သူမ်ားအေနျဖင့္ လိုအပ္သည့္ နည္းပညာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး သြင္းအားစုမ်ားအား ေထာက္ပံ့ကူညီမႈမ်ား မရႏုိင္သျဖင့္ အခက္အခ ဲ ေတြ႕ေနၾကရသည္ဟု ဝဥစိုက္ပ်ဳိးသူ ဦး႐ွယ္ေအာင္က ခ်င္းေဝါလ္သို႔ေျပာသည္။

 

 
“ဒီမွာက မ်ဳိးေစ့လံုလံုေလာက္ေလာက္မရႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ ။ စိုက္ပ်ဳိးေျမကေတာ့႐ွိတယ္ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိးေစ့လံုလံုေလာက္ေလာက္မရႏိုင္တာက လူတိုင္းမစိုက္ႏိုင္တဲ့ အဓိက အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္ ” ဟု ယင္းကဆိုသည္။

 
ခ်င္းျပည္နယ္ထြက္ ဝဥမ်ားမွာ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္သျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားကာ
ေစ်းကြက္တြင္ ဝဥအစိုတစ္ပိႆာမွာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၆၀၀ မွာ ၇၀၀ ခန္႔႐ွိၿပီး အေျခာက္တစ္ပိႆာမွာ က်ပ္ေငြ ၄၅၀၀ မွာ ၄၈၀၀ အထိ ေစ်းေပါက္လ်က္႐ွိေၾကာင္း သိရသည္။

 
ေဒသထြက္ ဝဥမ်ားကို ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ်ားမွတစ္ဆင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔သို႔ တင္ပို႔လ်က္႐ွိေၾကာင္းသိရသည္။ ဝဥသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ခန္႔မွစ၍ ႏိုင္ငံျခားပို႔ကုန္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမ်ားက အဓိကဝယ္ယူၾကေၾကာင္းသိရသည္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွ ကေလးငယ္မ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားအတြက္ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းျဖင့္ ယူနီဆက္လုပ္ေဆာင္မည္

By ယမင္း

ကေလးသူငယ္မ်ားကို အဓိကထားသည့္ ပထမဦးဆုံး ေသာ ေဒသႏၲရလူမႈေရးစီမံကိန္း ကို ယူနီဆက္က ခ်င္းျပည္နယ္ တြင္ စတင္ေဆာင္ရြက္မည္ဟုသ တင္းရရွိသည္။

ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ ကေလးသူ ငယ္မ်ားသည္ အျခားျပည္နယ္ႏွင့္ တုိင္းမ်ားတြင္ေနထုိင္သည့္ က ေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက ကုိယ္အေလးခ်ိန္စံမမီျခင္း၊ ႀကီး ထြားမႈႏႈန္းရပ္တန္႔ျခင္းႏွင့္ က်န္း မာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ၆ရာခုိင္ ႏႈန္းသာရရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္အဆုိ ပါေဒသရွိ ကေလးသူငယ္ႏွင့္မိ သားစု၀င္မ်ားအတြက္ အက်ဳိးရ လဒ္ေကာင္းမ်ားရရွိေစရန္ရည္ ရြယ္၍ အဆုိပါစီမံကိန္းကိုေဆာင္ ရြက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ယူနီဆက္ ဌာေနကုိယ္စားလွယ္မစၥတာဘာ ထရန္ဗိန္းဗဲလ္ကေျပာသည္။

‘‘ဒီစီမံကိန္းက ခ်င္းျပည္နယ္ နဲ႔ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးလုိအပ္ခ်က္ေတြကို ျပည့္မီေစဖုိ႔သာမက စားနပ္ရိကၡာ ဖူလုံေရး၊ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေရးနဲ႔ အရည္အေသြးမီက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကို က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရရွိႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မွာပါ’’ဟု မစၥ တာဘာထရန္ဗိန္းဗဲလ္ကေျပာ သည္။အဆုိပါစီမံကိန္းကာလမွာ ၂၀၁၆မွ ၂၀၂၁အထိ ငါးႏွစ္ ျဖစ္၍ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံအစုိးရ၏ အကူအညီအေထာက္အပံ့ျဖင့္ ယူနီဆက္ႏွင့္   ျမန္မာဘက္စုံ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးအဖြဲ႕အစည္းMyanmar Institute For Integrated Devel-opment(MIID)တုိ႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မည္ျဖစ္ၿပီး ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ေရႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္တစ္ႏွစ္လွ်င္ ကန္ေဒၚလာ ငါးသန္းႏႈန္းျဖင့္ ငါးႏွစ္ဆက္တုိက္   သုံးစြဲမည္ျဖစ္ သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ စီမံကိန္းေဆာင္ ရြက္ႏုိင္ရန္ ယူနီဆက္ႏွင့္ MIIDတုိ႔ ပူးေပါင္းကာ ေဒသႏၲရလူမႈေရးစီမံကိန္းေဆာင္ရြက္သည့္ နည္းလမ္းဆုိင္ရာလမ္းၫႊန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနသို႔ ေပးပို႔ခဲ့ေၾကာင္း MIIDအလုပ္အမႈေဆာင္ဒါ႐ုိက္တာကေျပာသည္။

လက္ရွိတြင္ ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ ကေလးသူငယ္မ်ားမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးႏွင့္စီးပြားေရးခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာေန ရျခင္း၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္းေၾကာင့္ ကေလးလုပ္သားမ်ားျဖစ္ေနရ ျခင္း၊ ကေလးသူငယ္မ်ားအရက္ ေသစာအလြယ္တကူ၀ယ္ယူရရွိ ႏုိင္ျခင္းနွင့္ အရြယ္မေရာက္ေသး ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားမွာေမာ္ ေတာ္ဆုိင္ကယ္စီးနင္းေနျခင္းစ သည့္ အခက္အခဲမ်ားရွိေန ေၾကာင္း ခ်င္းျပည္နယ္လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ေမြးျမဴေရး၀န္ႀကီး ဦးဗန္ေထာင္းကေျပာသည္။

‘‘၅၃ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ (၃)ႏွစ္ ကေန ၅ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ မူႀကိဳေက်ာင္းေနခြင့္ရဖုိ႔လုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို လြဲမွား စြာျပဳမူတာတုိ႔၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတာတုိ႔၊ အၾကမ္းဖက္တာေတြနဲ႔ ေခါင္းပုံ ျဖတ္တာတုိ႔ကို ထိေရာက္စြာတုံ႔ ျပန္ႏုိင္တဲ့ကေလးသူငယ္ကာ ကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးစနစ္ထူ ေထာင္ေပးဖုိ႔လုိတယ္။ အသိပညာေပးတာေတြလုပ္ဖုိ႔လုိတယ္’’ ဟု ဦးဗန္ေထာင္းကေျပာသည္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ ငံ၏ အဆင္းရဲဆုံးျပည္နယ္တစ္ခု ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈေနာက္အက် ဆုံးျပည္နယ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ၿပီး  လူဦးေရ ၄၇၈,၀၀၀ေက်ာ္ေနထုိင္ ေၾကာင္း ခ်င္းျပည္နယ္အစုိးရအဖြဲ႕ က သတင္းထုတ္ျပန္ထားသည္။

http://www.7daydaily.com/story/36595#.VUqALY5W_IU

ေက်ာ္လြန္သြားေပဦးမည္ (This too shall pass)

တစ္ခါတုန္းက ဘုရင္တပါးဟာ သူ႔ရဲ႕မူးမတ္ပညာရွိေတြကိုေခၚျပီ

း အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး၊
အခ်ိန္အခါအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေနရာအမ်ိဳမ်ိဳးတိုင္းမွာ အျမဲတမ္းမွန္ကန္ေနမယ့္ စာသား
ဒါမွမဟုတ္ ေဆာင္ပုဒ္ ရွိသလားလုိ႔ေမးျမန္းပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခိ်န္၊
၀မ္းနည္းတဲ့အခ်ိန္၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆံုးရံႈးတဲ့အခ်ိန္ေတြအားလံုးအတြက္
အျမဲမွန္ကန္ေနမယ့္ အေျဖကိုလိုခ်င္တာပါ။

ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ေမးခြန္းဟာ ပညာရွိအမတ္မ်ားအတြက္
အလြန္ခက္ခဲတဲ့ပေဟ႒ိတစ္ခုလိုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ပညာရွိမ်ား
ဟာစဥ္းစားတိုင္ပင္ၾကရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအမ်ားသေဘာတူတဲ့အေျဖတစ္ခုကိုရရွိသြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ပညာရွိေတြဟာ အေျဖေရးထားတဲ့ စာရြက္ကေလးကို
ဘုရင္ၾကီးကိုဆက္သလုိက္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ပညာရွိမ်ားက ဘုရင္ၾကီးလုိက္နာရမယ့္
စည္းကမ္းတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

ဘုရင္ၾကီးလိုက္နာရတဲ့ စည္းကမ္းကေတာ့ စာကို အလြန္ၾကီးမားတဲ့
ေဘးအႏၱရာယ္ၾကံဳေတြ႔ရလို႔ ေက်ာ္လြန္စရာ အျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာမွ
ဖြင့္ၾကည့္ရပါမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုရင္ၾကီးဟာ စာကို
မဖတ္ေသးပဲသူ႔စိန္လက္စြပ္ရဲ႕အံ၀ွက္ထဲမွာထည့္ျပီးသိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။

မ်ားမၾကာမီအခိ်န္မွာ ဘုရင္ၾကီးရဲ႕တုိင္းျပည္ကို
အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကလာေရာက္ျပီးတုိက္ခိုက္ၾကပါတယ္။
ဘုရင္ၾကီးနဲ႔သူ႔ရဲ႕တပ္မ်ားက ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံခုခံေပမယ့္ စစ္ရံႈးျပီး
ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးရပါတယ္။ ရန္သူတပ္ေတြဟာ
ျမင္းစီးျပီးထြက္ေျပးတဲ့ဘုရင္ၾကီးေနာက္ကို ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္ရာမွာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မီလုမီခင္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႔ဘုရင္ၾကီးဟာဘယ္ကိုမွဆက္ေျပးလုိ႔ မရေတာ့တဲ့
ေတာင္ၾကားထဲကလမ္းဆံုးကိုေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ နံေဘးကိုၾကည့္ေတာ့လဲ
ေပတစ္ေထာင္ေလာက္နက္တဲ့ လိ်ဳေျမာင္ကမ္းပါးေတြက ၀န္းရံေနပါတယ္။
ဆက္သြားရင္ေခ်ာက္ထဲက်မွာျဖစ္ျပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ကလည္း လမ္းက
က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အျပင္ အေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ ရန္သူ႔ျမင္းခြာသံေတြက
တျဖည္းျဖည္းနီးလာပါတယ္။ လြတ္လမ္းမရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ဘုရင္ၾကီးဟာ
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားလာပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ သူ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ စိန္လက္စြပ္ဟာ
ေနေရာင္ေၾကာင့္ လက္ကနဲျဖစ္သြားကိုသတိထားမိလုိက္ျပီး လက္စြပ္ထဲမွာ
စာထည့္ထားတာကို သတိရသြားတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္စြပ္ထဲက
စာကိုဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ သူေတြ႔လုိက္ရတာကေတာ့
*“ေက်ာ္လြန္သြားေပဦးမည္”*လို႔ေရးထားတာပါပဲ။ `

ဘုရင္ၾကီးဟာ အဲဒီစာသားေလးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဖတ္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ “အင္း
ဟုတ္တာပဲ အခုငါေတြ႔ၾကံဳေနရတဲ့ အက်ပ္အတည္းဟာ မၾကာခင္မွာပဲျပီးဆံုးသြားဦးမွာပဲ”
“မၾကာေသးခင္ကပဲ ငါဟာ မင္းစည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ေနခဲ့ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ငါ့တိုင္းျပည္ဟာ
အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ တုိင္းျပည္ၾကီးနဲ႔
မင္းစည္းစိမ္ေတြအကုန္လံုးကိုဆံုးရႈံးလုိက္ရျပီး ရန္သူေတြလက္ထဲကေန
အသက္လုျပီးေျပးေနရတယ္။ စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ေန႔ေတြ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သလုိ  အႏ
ၱရာယ္အျပည့္နဲ႔ ေန႔ရက္ေတြဟာလဲမၾကာခင္ကုန္သြားဦးမွာပဲ” လို႔ေတြးမိျပီး
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလာပါတယ္။ သူဟာစဥ္းစားေနရင္း
သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာေလးက သဘာ၀အလွအပရႈခင္းေတြဟာ အလြန္သာယာလွပတာကိုသတိထားမိျပီး
သူ႔တုိင္းျပည္ထဲမွာ ဒီလုိလွပတဲ့ေနရာရွိတာပဲလုိ႔ေတြးမိျပီး
ရႈခင္းကိုခံစားေနပါတယ္။

လက္စြပ္ထဲက စာသားေလးက အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတာ္ေတာ္ရွိပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္လာျပီး သူ႕ေနာက္မွာ ရန္သူမ်ားလုိက္ေနတာကိုေတာင္
ေမ့သြားပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ရန္သူမ်ားရဲ႕ျမင္းခြာသံမ်ားက
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေ၀းကြာသြားျပီး သူနဲ႔ေ၀းရာ ေတာင္မ်ားဘက္ဆီကိုထြက္သြားပါတယ္။

ဘုရင္ၾကီးဟာ ရဲ၀ံ့့တဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္တာနဲ႔အေလ်ာက္
သူ႔ရဲ႕တပ္ကိုျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းျပီး ရန္သူေတြကိုျပန္လည္တုိက္ခိုက္ျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ရန္သူ႔တပ္ေတြကို ေအာင္ႏုိင္ျပီး
သူရဲ႕တိုင္းျပည္ကိုျပန္လည္ရရွိပါေတာ့တယ္။ ေအာင္ပဲြနဲ႔အတူျပန္လာတဲ့ဘုရင္ၾကီးကို
တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်နဲ႔ အိမ္တုိင္း၊ လမ္းတိုင္း၊ ေနရာတုိင္းက
ဘုရင္ၾကီးေပၚကို ပန္းေတြၾကဲျပီးၾကိဳဆိုၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလုံးမွာလဲ
ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ေအာင္ပြဲအတြက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေတြကို က်င္းပျပီး
ေအာင္ပဲြခံၾကပါတယ္။  တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလဲ ကခုန္ၾက သီခ်င္းဆိုၾကနဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ သူရဲ႕ေအာင္ပြဲေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕
ၾကိဳဆိုမႈေတြကိုၾကည့္ျပီး မာနေထာင္လႊားစိတ္ျဖစ္လာျပီး “  ငါဟာ   အရဲရင့္ဆံုးနဲ႔
အၾကီးျမတ္ဆံုးဘုရင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္”  လို႔ၾကံဳး၀ါးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕စိန္လက္စြပ္ဟာေနေရာင္ေၾကာင့္ လက္သြားျပီး သူ႔ကို
သတိေပးလုိက္သလုိျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ စာကိုထုတ္ျပီးဖတ္ၾကည့္ျပန္ပါတယ္။

*“ေက်ာ္လြန္သြားေပဦးမည္”*

စာကိုဖတ္လုိက္ျပီး ဘုရင္ၾကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းႏႈတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ သူရဲ႕
မ်က္ႏွာအမူအရာဟာလဲ မာနေထာင္လႊားျခင္း ကေနခ်က္ခ်င္း
ႏွိမ့္ခ်ျခင္းအသြင္ကိုေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။

ဒီအခိ်န္ခဏေလးဟာ ကုန္လြန္သြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ သင္ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာ
မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ရဲ႕ဆံုးရႈံးျခင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ားကိုလဲ
သင္မပိုင္ဆုိင္ပါဘူး။ အရာအားလံုးဟာ အျမဲေျပာင္းလဲေနျပီး သင္ဟာေဘးမွ ၾကည့္ရႈေနသူ
ပရိသတ္တစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ
ဒီေျပာင္းလဲကုန္လြန္ျခင္းမ်ားအတြက္ သက္ေသခံမ်ားသာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အသက္တာေတြဟာ
လာျပီးေတာ့ ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားလဲ
လာျပီးေတာ့ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းရျခင္းေတြလဲ လာေရာက္ျပီး
ျပန္ထြက္သြားၾကပါတယ္။

ယခုသင္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကိုဖတ္ျပီးသြားတဲ့အခါမွာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာထုိင္ျပီး
မိမိအသက္တာကို ျပန္ျပီးသံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ သင့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မ်ားနဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင့္ရဲ႕
ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့အခိ်န္ေတြနဲ႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ရတဲ့အခိ်န္ေတြကို
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက အျမဲတမ္းတည္ျမဲေနတာလား။ အေျဖကေတာ့
“အရာအားလံုးဟာ ကုန္ဆံုးေက်ာ္လြန္သြားၾကပါတယ္။”

ဘ၀အသက္တာေတြဆိုတာဟာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဒီေလာကၾကီးမွာ
ဘယ္အရာမွမတည္ျမဲပါဘူး။ ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုတဲ့နိယာမသေဘာတရားတစ္ခုကလြဲလုိ႔
အရာအားလံုးဟာေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို
သင့္ရဲ႕ရႈေထာင့္ကျမင္ၾကည့္လွ်င္သင္ဟာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို
ျမင္ေတြ႔ျပီးျဖစ္ပါမယ္။ သင္ဟာ အခက္အခဲအတားအဆီးေတြ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြနဲ႔
၀မ္းနည္းမႈေတြ အားလံုးကိုေက်ာ္လြန္ျပီး ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုးဟာျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ အခုေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြဟာလဲ
မၾကာခင္ေက်ာ္လြန္ျပီးဆံုးသြားဦးမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
အရာအားလံုးဟာ ထာ၀ရမတည္ျမဲပါဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရျခင္းေတြ
အားလံုးဟာ ဒဂၤါးတစ္ခုတည္းက ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိ အျမဲယွဥ္တြဲေနပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ခုလံုးဟာလဲ မၾကာခင္ေက်ာ္လြန္သြားဦးမွာပါပဲ။

သင္ဟာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားရဲ႕ သက္ေသခံတစ္ဦးပါ။ ဒီေျပာင္းလဲျခင္းေတြကို
ေတြ႕ၾကံဳခံစားပါ၊ နားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ ၊ ေနာက္ျပီး သင့္ရဲ႕
လက္ရွိပိုင္ဆိုင္တဲ့အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထား ျမတ္ႏုိးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ဒီအခုိက္အတန္႔ အခ်ိန္ကေလးဟာလဲ ေက်ာ္လြန္သြားဦးမွာ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။

“This too shall pass” article အားဆီေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
ၾကိဳးစားေနဦးမည့္
telos.purple@gmail.com

 

Mail ထဲက စာေတြကို ျပန္လည္ မွ်ေဝေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေငြအလိမ္မခံရဖို႕ သတိျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္ေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္လို႔ပါ

အခုေခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခားေငြေၾကးနဲ႕ ျမန္မာေငြေၾကးလဲလွယ္မွဳမ်ား ျမင့္မားလာေနသည္ႏွင့္ အမွ် ႏိုင္ငံတကာသံုးေငြေတြ တရားမဝင္လဲလွယ္ၾကတာက အျပစ္ႀကီးတစ္ခုလို႕ မေတြးထင္ၾကေတာ့ပါဘူး၊ တစ္ေဒၚလာကို ေျခာက္က်ပ္နဲ႕ ဘယ္သူမွ တရားဝင္မလဲလွယ္ၾကပါဘူး၊ အရပ္သားအခ်င္းခ်င္းလက္တို႕စနစ္နဲ႕ လဲလွယ္ေနၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီေနပါၿပီ၊ ဒါကလည္း ေခတ္ေရစီးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ေနလို႕ပါ၊ တစ္ေဒၚလာကို ေပါက္ေစ်းဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ေရာင္းသူဝယ္သူအခ်င္းခ်င္း ေဒၚလာေပးၾက ျမန္မာေငြေပးၾက နဲ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ၾကရာမွာ ျမန္မာေငြေၾကးကို လိမ္ၾကတာပါ၊ၾကားဖူးေနတဲ့ တို႕ေဆးဘာေဆးကိစၥေတြနဲ႕ လိမ္တာမ်ိဳးကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုလိမ္နည္းက ေငြေၾကးေရတြက္ပံုကို အသံုးခ်ၿပီး ရိုးရိုးေလးနဲ႕ကို လိမ္တာပါ၊ အသိအစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကိုယ္တုိင္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဒၚလာကို ျမန္မာေငြနဲ႕သြားအလဲမွာ ခံလိုက္ရတာပါ၊ အိမ္ေရာက္မွ ရလာတဲ့ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းတစ္အုပ္စီမွာ ၂၇၀၀၀က်ပ္စီေလ်ာ့ေနတာပါ၊ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတုန္း ကလည္းေရြလာပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္၊ တဖက္လူက ရဲလာေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ လို႕ ခဏခဏ ေျပာေနတဲ့ၾကားက အေလာတႀကီးေရလာရတာပါ၊ စာဖတ္သူက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ထင္ပါလိမ့္မယ္၊ဒါေပမဲ့ ခံရတဲ့သူက တကယ္ခံလာရတာပါ၊ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥေတြမွာ တကယ္သတိထားစရာကိစၥပါ၊
ျမန္မာျပည္မွာ ေငြတစ္သိန္းအုပ္စီရင္ႏွစ္မ်ိဳးစည္းႏိုင္ပါတယ္(တစ္ေထာင္တန္ျဖင့္အလိမ္ခံခဲ့ရပါသျဖင့္တစ္ေထာင္တန္ကိစၥသာေျပာပါမည္)ေထာင္တန္အရြက္တစ္ရာကို တစ္အုပ္လုပ္စည္းၾကသလို ၊ေထာင္တန္ဆယ္ရြက္ပါ ေသာင္းအုပ္ ဆယ္အုပ္ လုပ္ၿပီးလည္းစည္းတတ္ၾကပါတယ္၊အခုလိမ္နည္းက အရြက္တစ္ရာထပ္စည္းထားတဲ့တစ္သိန္းအုပ္မွာ လိမ္လို႕မရပါဘူး၊ ေသာင္းအုပ္ဆယ္အုပ္  လုပ္ထားတဲ့တစ္သိန္းအုပ္မွာလိမ္တာပါ၊ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ေသာင္းအုပ္ဆယ္အုပ္ပါတဲ့ တစ္သိန္းအုပ္ကို ေရတြက္ရင္ သေရပင္အစည္း မေျဖဘဲအရင္ဆံုး ေသာင္းအုပ္ဆယ္အုပ္ျပည့္လားအရင္ ေရတယ္၊ ျပီးမွ အတြင္းက ေထာင္တန္ေလးေတြကိုေရမယ္၊ တစ္ရြက္ ႏွစ္ရြက္ သံုး ေလး……. ရွစ္ရြက္ ကုိးရြက္ၿပီးရင္ တစ္အုပ္၊ ေနာက္ထပ္ကိုးရြက္ၿပီးရင္တစ္အုပ္၊ဒါမ်ိဳးေရတြက္ၾကတာပါ၊ကိုးရြက္နဲ႕ ဆံုးရင္ၿပီးတာဘဲ၊ ျပည့္တယ္ေပါ့၊ကိုးရြက္ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ပါသြားလဲလို႕ေတာ့ မွတ္မထားတတ္ၾကပါဘူး၊ အဲ့ဒီအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ အလိမ္ခံရတာပါ၊ (စာေရးသူကိုယ္တိုင္လည္း အရင္က
အဲလိုမ်ိဳးဘဲေရတြက္ေပမဲ့ ခုေတာ့ျပင္လိုက္ပါၿပီ) အဲလိုမ်ိဳးေရတြက္ရင္ေတာ့ (၂၇၀၀၀)ေလ်ာ့ေနတဲ့ လိမ္ထားတဲ့ တစ္သိန္းအုပ္က ေသာင္းအုပ္ဆယ္အုပ္ပါမယ္၊ ၿပီးရင္ကိုးရြက္ကိုးရြက္ ကြက္တိဘဲျဖစ္ေနမွာပါ၊ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြတစ္ေထာင္တန္ ၇၃ရြက္(73000/ks)ထဲ နဲ႕တစ္သိန္းအုပ္ပံုစံရေအာင္္ စီထားလို႕ပါ၊ အေပၚက ေငြေရြနည္းအတိုင္းမေရြဘဲနဲ႕၊
ေသာင္းအုပ္ဆယ္အုပ္ျပည့္မျပည့္စစ္ၿပီးရင္ ေထာင္တန္ အရြက္ကိုးဆယ္ျပည့္မျပည့္ေရရင္ေတာ့ အလိမ္ေပၚမွာပါ၊ ေထာင္တန္က အရြက္ကိုးဆယ္မဟုတ္ဘဲ ေျခာက္ဆယ့္သံုးရြက္ဘဲရိွေနလို႕ပါ၊ ကိုးရြက္
(၇)ခါဘဲပါပါတယ္၊ စာဖတ္သူေခါင္းရွဳပ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္၊
ေအာက္ကေငြစီနည္းေလးဖတ္လိုက္ရင္ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုျမင္သာသြားမွာပါ၊ စာေရးသူလည္း ေထာင္တန္ (၇၃)ရြက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ေပး အလုပ္ရွဳပ္လိုက္လို႕ ထြက္လာတဲ့ နည္းေလးပါ၊ လိမ္နည္းသိေန၍ အလိမ္မခံရေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ပါသည္၊ လိမ္နည္းေရးထားသည္ဟု မမွတ္ေစလိုပါ၊
တစ္ေထာင္တန္၇၃ရြက္ျဖင့္တစ္သိန္းအုပ္ပံုစံရရန္
>>အရင္ဆံုး အရြက္၄၀ ယူၿပီး တစ္ေသာင္းအုပ္ေလးအုပ္လုပ္ပါ၊(ဒါကေတာ့ ပံုမွန္ေငြစီသလုိမ်ိဳးပါ)ဒီေလးအုပ္ကို သပ္သပ္ပံုထားပါ။ ဒါဆို(၇၃)ရြက္ထဲက (၃၃)ရြက္က်န္ပါမယ္၊

>>ၿပီးရင္ ငါးရြက္ကိုထပ္ၿပီး တစ္ရြက္နဲ႕အုပ္ပါ၊ ေျခာက္ေထာင္အုပ္လို႕ သံုးပါမယ္၊ေျခာက္ေထာင္အုပ္ သံုးအုပ္လုပ္ပါ၊ ေစာေစာက ေသာင္းအုပ္နဲ႕ မေရာဘဲ သပ္သပ္ပံုထားပါ(မဟုတ္တာ စလုပ္ေနပါၿပီ)
(၇၃)ရြက္ထဲက ( ၁၅) ရြက္ ဘဲက်န္ေနပါမယ္

>>ေနာက္တစ္ဆင့္က ေလးရြက္ကိုထပ္ၿပီး တစ္ရြက္နဲ႕အုပ္ပါ၊ငါးေထာင္အုပ္လို႕သံုးပါမယ္၊ ငါးေထာင္အုပ္လည္း သံုးအုပ္လုပ္ပါ၊ေစာေစာက အုပ္ေတြနဲ႕ မေရာဘဲ သပ္သပ္ပံုထားပါ၊
ဒီအဆင့္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ (၇၃)ရြက္ကုန္ပါၿပီ၊ သင့္ဆီမွာ လဲ ေငြအုပ္ပံု သံုးပံုရေနမွာပါ ( တစ္ေသာင္းအုပ္ပံု၊ ေျခာက္ေထာင္အုပ္ပံု၊ ငါးေထာင္အုပ္ပံု)
>>ေနာက္ဆံုးလုပ္ရမွာက ေအာက္က အစီစဥ္အတိုင္း တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ထပ္စီဖို႕ပါ၊ အစီစဥ္မလဲြဖို႕ လိုပါမယ္၊ အရင္ဆံုး တစ္ေသာင္းအုပ္ႏွစ္အုပ္၊ ၿပီးရင္ ေျခာက္ေထာင္အုပ္တစ္အုပ္၊ ၿပီးရင္ ငါးေထာင္အုပ္တစ္အုပ္ (ေရတြက္တဲ့အခါ အေပၚအုပ္ႏွစ္ရြက္မပါဘဲ၊ ႏွစ္အုပ္ေပါင္းကိုးရြက္ျဖစ္ေနရန္ျဖစ္သည္) ၿပီးရင္ေျခာက္ေထာင္အုပ္တစ္အုပ္၊ ၿပီးရင္ ငါးေထာင္အုပ္တစ္အုပ္
ၿပီးရင္ေျခာက္ေထာင္အုပ္တစ္အုပ္၊ ၿပီးရင္ ငါးေထာင္အုပ္တစ္အုပ္ ၿပီးရင္ တစ္ေသာင္းအုပ္ႏွစ္အုပ္ ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ သေရပင္နဲ႕ သိန္းအုပ္အုပ္သလိုပတ္ခ်ီပစ္လိုက္၊ ၿပီးရင္ ေရြၾကည့္လိုက္ပါ၊ အေပၚကအတိုင္း အစီစဥ္မလဲြခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သင့္ ရဲ႕ ၇၃ရြက္နဲ႕သိန္းအုပ္က ၊ဆယ္အုပ္ၿပည့္ၿပီး၊ကိုးရြက္ကိုးရြက္ အတိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊လိမ္လည္သူသည္ အထက္ပါနည္းကိုသံုးထားသလို ေငြေရတြက္ခ်ိန္မွာလည္း စိတ္ေစာ၊ စိတ္ေလာေစရန္ ေဘးမွလံု႕ေဆာ္၍ ၎တို႕လိမ္လည္မွဳ အထေျမာက္ရန္ လုပ္ေဆာင္ပါလိမ့္မယ္၊ ဤနည္းကုိေဒၚလာဝယ္ေရာင္းကိစၥမ်ားတြင္သာမက အျခားေသာေနရာမ်ားတြင္လည္း သံုးႏိုင္ေၾကာင္း ကို ဂရုျပဳသင့္ပါသည္။
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ၊ ေငြကို္ ကိုးရြက္ကိုးရြက္ဟု မေရတြက္လွ်င္၄င္း၊ (၂၇)ရြက္ ေတာင္ေလ်ာ့ေနတဲ့တစ္သိန္းအုပ္ဟာ သာမန္ထက္ ထုအားျဖင့္ပါးေနေၾကာင္း သတိထားလွ်င္၎ ေငြေၾကး အလိမ္ခံ ရျခင္းမွကင္းေဝးႏိုင္မည္သာျဖစ္ပါသည္…
လိမ္ညာခံရျခင္းမွကင္းေဝးႏိုင္ေစရန္ရည္ရြယ္၍ forward mail မွ ျပန္လည္ေဖၚျပပါသည္။
***************************


Fwd mail မွရတာကိုဖတ္ၿပီး သတိရလို ့ေဖာက္သယ္ၿပန္ခ်တာပါ။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မကာအိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ဆူးေလမွာအတူ ေဒၚလာသြားေရာင္းပါတယ္။တကယ္ပဲ ဒီလိုၿဖစ္ရပ္မ်ိဳးနဲ ့ ၾကံဳရပါတယ္။ ပြဲစားေတြကရဲလာမယ္ဆိုတာနဲ ့သူငယ္ခ်င္းက ေကာက္ၿပီးအိတ္ထဲထည့္ပါတယ္။ဒီမွာကၽြန္ေတာ္နဲ ့တၿခားသူငယ္ခ်င္းက ရဲ လာေတာ့လဲ ဘာၿဖစ္လဲ။ ၿမန္မာေငြေရ တာပဲ။လာခ်င္လာပါေလ့ေစဆိုၿပီး ဆက္ေရမွေလ်ာ့ေနတာေတြ ့ရတယ္။ဒီေတာ့ ထပ္မံၿဖည့္စြက္အၾကံေပးလိုတာက ရဲလာမယ္ဆိုတိုင္းမေၾကာက္ပါနဲ ့။ ကာကြယ္တာက ပိုစိတ္ ခ်တယ္ဆိုရင္ လံုၿခံဳေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာ၊ လဘက္ရည္ဆိုင္တခုကိုေခၚသြားပါ။စိတ္ေအးလက္ေအးေရတြက္ပါ။ပန္းဆိုးတန္းဘက္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြေပါပါတယ္။ အဆင့္ၿမင့္ air con: မရွိတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြလဲရွိတာပါပဲ။ ဘယ္ရဲမွလာမစစ္ပါဘူး။သူတို ့ ေရာင္းခ်င္၊၀ယ္ခ်င္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းလိုက္လာပါလိမ့္မယ္။ သူတို ့အက်င့္က လူအုပ္စုနဲ ့လာတတ္ပါတယ္။
၃/၄ေယာက္နဲ ့လာလို ့မေၾကာက္ပါနဲ ့။ကိုယ္ကလဲ အနဲဆံုးအေဖာ္၁ေယာက္ ေခၚသင့္ပါတယ္။ မိန္းခေလးဆိုရင္လဲ ေယာက္က်ားေလးအေဖာ္ေခၚသင့္ပါတယ္။ သူတို ့ေၿခာက္တိုင္းမေၾကာက္ပဲ ေခါင္းေအးေအးနဲ ့ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ…………….
အလိမ္အညာမွကင္းေ၀းၾကပါေစ……………………………………..

Steve Jobs မိန္႕ခြန္း

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂ရက္ ေန႕တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ *Stanford *တကၠသိုလ္

ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား တြင္ *Apple Computer* ႏွင့္* Pixar Animation
Studio*တို႕ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ *Steve Jobs* ေျပာၾကားခဲ့ သည့္
မိန္႕ခြန္း

ကမၻာ႔ အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခု ရဲ့ ဘြဲ႔ရ ေမာင္မယ္မ်ားကို ေတြ႔ဆုံစကားေျပာ ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း
ေျပာပါရေစ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ အမွန္အတိုင္း
ေျပာရရင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္း အနား ဆိုတာ ဒီေန႕မွ တက္ဖူးတာပါ။ ဒီ
ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္အခမ္းအနားမွာ ကြၽန္ေတာ့ဘဝ ဇာတ္လမ္းေလး သုံးပုဒ္ ေျပာပါရေစ။
မိန္႕ခြန္းအရွည္ၾကီး မဟုတ္ ပါ။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါ။
ဇာတ္လမ္း သုံးပုဒ္ ထဲပါ။
ပထမဆုံးဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ျခင္း အေၾကာင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ Reed College မွာ ေျခာက္လပဲ တက္ျပီး ေက်ာင္းထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ေက်ာင္းက မခြါႏိုင္ေသးပဲ ေနာက္ ၁၈ လေလာက္ အတန္းေတြ ဆက္တက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ ခဲ့ရတယ္ထင္ပါသလဲ။
ဒီ ဇာတ္လမ္းက ကြၽန္ေတာ္ မေမြးခင္ အခ်ိန္က စျပီး ေျပာျပရမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ့ကို ကိုယ္ဝန္ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမဟာ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးတဲ့
ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့ကို ေမြးစားဖို႕
ေပးလိုက္မယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ေမြးစားမဲ့ မိဘမ်ားဟာ
ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ အေမ့ စိတ္ထဲမွာ အၾကီးအက်ယ္ စြဲေနခဲ့
ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဥပေဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ဇနီးတို႕က ကြၽန္ေတာ့ကို
ေမြးျပီးျပီးခ်င္း လႊဲယူလိုက္ဖို႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ကို "အူဝဲ" ဆိုျပီး ေမြးလိုက္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႕က
မိန္းကေလးမွ လိုခ်င္ပါတယ္လို႕ စိတ္ေျပာင္း သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕
အခ်ိန္မေတာ္ ညၾကီးသန္းေခါင္မွာ ေမြးစား မိဘ ေလာင္း တန္းစီစာရင္းထဲက
ကြၽန္ေတာ့မိဘ မ်ားကို ဖုံး ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ "ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေယာက်ာၤးေလး
တစ္ေယာက္ ရထားတယ္။ ယူမလား..." တဲ့။ မိဘမ်ားကလဲ "သိပ္ယူတာေပါ့..." တဲ့။
အဲဒီလို ေပးလိုက္ျပီးမွ ကြၽန္ေတာ့ ရဲ့ အေမဟာ ဘြဲ႔ရပညာ တတ္မဟုတ္တာ၊
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ အေဖ ဟာလဲ အထက္ တန္းေက်ာင္းေတာင္မွ မေအာင္တာကို ကြၽန္ေတာ့
ေမြးမိခင္က သိသြား တာပါ။ ေမြးမိခင္ဟာ ေမြးစားစာခ်ဳပ္မွာ သေဘာတူေၾကာင္း
လက္မွတ္ထိုး မေပးခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္လေပါင္း အေတာ္ၾကာျပီး ကြၽန္ေတာ့ရဲ့
မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့ကို "တကၠသိုလ္ ထားေပးပါ့မယ္..." လို႕ ကတိေပးမွ
ေမြးမိခင္က စိတ္ေလ်ာ့ျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာပါ။
ေနာက္ ၁၇ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဆင္အျခင္ကင္းမဲ့စြာ နဲ႕ Stanford တကၠသိုလ္နီးပါး
စားရိတ္ၾကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ တတၠသိုလ္ပညာေရး
အတြက္ အေျခခံလူတန္းစား မိဘမ်ားရဲ့ စုေငြေတြအားလုံးကို
ကြၽန္ေတာ္သုံးမိရက္သားျဖစ္သြား

ပါတယ္။ ေနာက္ေျခာက္လ အၾကာမွာေတာ့ ဒီပညာေရးဟာ တကယ္ေပးရ တာနဲ႕တန္တယ္လို႕
ကြၽန္ေတာ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့မွာ ဘဝရည္ မွန္းခ်က္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တတၠသိုလ္ပညာေရးကေနျပီး ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို
ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အေျဖထုတ္ ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာလဲ စဥ္းစားလို႕မရခဲ့ပါ။ ဒီေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိဘေတြရဲ့ တစ္သက္စာစုေငြ ကို တကၠသိုလ္မွာလာ ျပီး
ျဖဳံးေနတာပါဘဲ။
ဒါနဲ႕ကြၽန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ကထြက္ဖို႕ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္အားလုံး အဆင္ေျပ သြားမွာပါလို႕ မ်က္စိစုံမွိတ္ျပီးလုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခု ျပန္စဥ္းစား
ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ အေကာင္းဆုံး
ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပါ။
ေက်ာင္းကထြက္လိုက္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းဘဲ မတက္ခ်င္ဘဲ တက္ေနရတဲ့ အတန္းေတြကို တက္စရာမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ တက္ခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ အတန္းေတြထဲမွာ ဝင္ထိုင္ေက်ာင္းသားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကဗ်ာမဆန္တာ ေတြလဲပါပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့မွာ ေနစရာအခန္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။ Coke ပုလင္းေတြကိုလိုက္စုျပီး
ျပန္အပ္လို႕ရတဲ့ တစ္ပုလင္း ၅ဆင့္ ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံ နဲ႕ ဗိုက္ျဖည္႔ ရပါတယ္။
တနဂၤေႏြေန႕ညတိုင္း ခုႏွစ္မိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး Hare Krishna ဟိႏၵဴ
ဘုရားေက်ာင္းမွာ ထမင္းတနပ္ အဝသြားစားရပါတယ္။ စားလို႕ အင္မတန္ ေကာင္းပါတယ္။
စူးစမ္းလိုစိတ္ ေနာက္လိုက္ရင္း၊ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို လိုက္လုပ္ရင္း
ၾကဳံၾကိဳက္ခဲ့တာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ေနာက္ပိုင္းမွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာေလး တစ္ခုေပးပါရေစ။
အဲဒီအခ်ိန္က Reed College မွာ ရွိတဲ့ စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းဟာ
တစ္ႏိုင္ငံလုံး မွာ အေကာင္းဆုံးသင္တန္းပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ တစ္ခုလုံးမွာ
ရွိသမွ် ပိုစတာေတြ၊ စာတန္းေတြ၊ နာမည္ေတြဟာ အင္မတန္လွပတဲ့
လက္ေရးစာလုံးေတြနဲ႕ ခ်ယ္သထားပါတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ျပီ ဆိုေတာ့
ပံုမွန္သင္တန္းေတြ တက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ
စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းကို ဝင္တက္ျပီး အတတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။ စာလုံး
ပုံစံေတြထဲမွာ Serif စာလုံးပုံ၊ San Serif စာလုံးပုံေတြ အေၾကာင္းကို
သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးတစ္လုံး နဲ႕တစ္လုံးၾကားမွာ ဘယ္လို အနီးအေဝး
ျခားတယ္ဆိုတာ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးေရးနည္းပညာရဲ့ နက္႐ိႈင္းမႈကို
ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ဟာ အင္မတန္လွပတဲ့၊ သမိုင္းဝင္တဲ့၊
အႏုပညာေျမာက္ျပီး၊ သိဎၸံနည္းနဲ႕ စူးစမ္းလို႕မရတဲ့ ပညာပါ။ ဒီပညာ ရပ္ က
ကြၽန္ေတာ့ကို ၫိႈ႔ယူဖမ္းစား ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ့ဘဝမွာ ဘယ္လိုလက္ေတြ႔အသုံးဝင္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ ၁၀ႏွစ္ အၾကာမွာ ပထမဆုံး Macintosh
ကြန္ပ်ဳတာကို ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီပညာရပ္ကို ျပန္လည္ျပီး
သတိရလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ ကို အစြမ္းကုန္သုံးျပီး Mac ကို
ဒီဇိုင္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ Mac ဟာ ကမၻာ့ပထမဦးဆုံး စာလုံးအလွ ေတြသုံးတဲ့ PC
ကြန္ပ်ဳတာပါ။ တကၠသိုလ္က ဒီသင္တန္းကိုသာ ကြၽန္ေတာ္မတက္ခဲ့ရင္ Macintosh
ကြန္ပ်ဳတာ မွာ အင္မတန္ေသသပ္ျပီး အစိပ္အက်ဲအခ်ိဳးက် လွပတဲ့စာလုံးေတြ
ထည့္ေပးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ *Windows
ဆိုတာကလဲ Mac က စာလုံးေတြကိုဘဲ ကူးခ်ထားတာဆိုေတာ့* PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးအလွ
ေပၚထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး လို႕ေတာင္ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းမထြက္ခဲ့ရင္
စာလုံးအလွသင္တန္းကို တက္ခဲ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဒီသင္တန္းကို ကြၽန္ေတာ္မတက္ခဲ့ရင္
PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးလွလွ ေလးေတြ ရွိေကာင္းမွရွိမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္အခါကေတာ့ အနာဂါတ္ကို ၾကိဳျမင္ျပီး
ဒီအက်ိဳးအေၾကာင္း ေတြကို ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ၾကည့္ဖို႕ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာင္၁၀ႏွစ္ၾကာ အျပီး အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆက္စပ္မႈေတြကို
ရွင္းရွင္းၾကီး ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ထပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႔အနာဂါတ္မွာ ဘာေတြဘယ္လို ဆက္စပ္ပုံေပၚလာမယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕မျမင္ႏိုင္ပါ။
ေနာက္ျပန္ၾကည့္မွသာ ဆက္စပ္မႈေတြကို ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕
ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ေတြဟာလဲ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ရပ္ေတြဆက္စပ္ျပီး
ပုံေပၚလာလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕တေတြဟာ
မိမိရဲ့ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပါ။ ကံစီမံတယ္ဆိုတာ ယံုပါ။
ကံ၏အက်ိဳးဆိုတာ
ယံုပါ။ တစ္ခုခုကိုေတာ့ယံုပါ။ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေဂ်ာက္က်ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့ဘဝကို အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပါဘဲ။
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဒုတိယ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ အခ်စ္ နဲ႕ အ႐ံႈး အေၾကာင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္မိတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ အသက္ငယ္ငယ္မွာရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြရဲ့ ကားဂိုေဒါင္ ထဲမွာ Apple ကို Woz နဲ႕အတူ စတင
္တည္ေထာင္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၂၀ ဘဲရွိပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္
တကယ္အလုပ္ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကတာပါ။ Apple ဟာ ၁၀ႏွစ္ အတြင္းမွာ ကားဂိုေဒါင္ ထဲက
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၂ ေယာက္ကေနျပီး ေဒၚလာ သန္း ၂ ေထာင္တန္ ဝန္ထမ္း ၄ ေထာင္
ရွိတဲ့ ကုမၸဏီၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ရဲ့ အေကာင္း ဆုံး
တီထြင္မႈျဖစ္တဲ့ Macintosh ကို ေစ်းကြက္ တင္ျပီး တစ္ႏွစ္ ေလာက္
ကြၽန္ေတာ္လဲ အသက္ ၃၀ ျပည္႔ျပီးခါစေလးပါ။
အဲဒီမွာ - ကြၽန္ေတာ္အလုပ္က အထုတ္ခံရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့
ကုမၸဏီကေန ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အထုတ္ခံရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ - ဇာတ္လမ္းက
ေတာ့ဒီလိုပါ။
Apple ကုမၸဏီၾကီး ပြါးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အင္မတန္ေတာ္တယ္လို႕
ထင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ ကုမၸဏီမွာ စီမံခန္႕ခြဲဖို႕
အလုပ္ခန္႕ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပထမတစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
တေျဖးေျဖးနဲ႕ အနာဂါတ္အလားအလာ ေတြ ကို အျမင္မတူတာေတြ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့အထိပါဘဲ။ ဒီကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့
အခါမွာ
ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕က သူ႕ဖက္ကရပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အသက္ ၃၀ မွာ အလုပ္လက္မဲ့
ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကဲ့ကို ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ျပီး အလုပ္ထုတ္ ခံရတာပါ။
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဘဝ တစ္ခုလုံးကို ပုံျပီး စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာၾကီးကို ဆုံးရွုံးခဲ့တာ ပါ။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ အင္မတန္ တုန္လႈပ္စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။
လေပါင္းအေတာ္ၾကာ တကဲ့ကို ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တီထြင္သူ လုပ္ငန္းရွင္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းၾကီးမ်ားအေပၚမွာ
ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္မေက်ဘူး လို႕လဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႕က
လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ တာဝန္ကို ေပါ့ေလ်ာ့မိတဲ့၊ လက္ဆင့္ကမ္းေျပးပြဲမွာ
တုတ္တိုင္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့သူလို ခံစားရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ David Packard နဲ႕
Bob Noyce တို႕ကို သြားေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ေၾကာင့္ ျပႆနာ
အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့တာကို ၾကိဳးစားျပီးေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့က်ဆုံးခန္းဟာ ဟိုးေလးတစ္ေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ Silicon Valley
ကေနျပီး အရွုံးေပး ထြက္ေျပး သြားဖို႕ အထိေတာင္ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ တေျဖးေျဖး နဲ႕ သတိျပဳမိလာပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ဆဲ၊ စြဲလမ္းဆဲ
ဆိုတာပါဘဲ။ Apple မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့ ရဲ့
အလုပ္အေပၚ စြဲလမ္းမႈ အေပၚမွာ အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ကို
ကန္ထုတ္တာခံရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းလွ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ကေန ျပန္စဖို႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
Apple ကေနျပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့
ဒီလိုမေတြးခဲ့မိပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ ဝန္ ထုပ္ ဝန္ပိုးၾကီးကို
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လူသစ္တစ္ခါ ျပန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ လဲလိုက္ရတာပါ။
အရာရာတိုင္းမွာ
မေသခ်ာ မႈေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကဘဲ ကြၽန္ေတာ့ကို အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြက
ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးျပီး ကြၽန္ေတာ့ဘဝရဲ့ ဖန္တီးမႈအား အေကာင္းဆုံးကာလကို
စတင္ေစခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ၅ ႏွစ္ အတြင္းမွာေတာ့ NeXT ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို
ကြၽန္ေတာ္တည္ေထာင္ပါတယ္။ Pixar ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို ကြၽန္ေတာ္တည္ေထာင္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အင္မတန္ ျပည္႔ဝတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ေမတၱာမွ်ျပီး ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့ပါတယ္။ Pixar ကေတာ့ ကမၻာ့ပထမဆုံး
ကြန္ပ်ဳတာကာတြန္းကားကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ Pixar ဟာ
ကမၻာ့ အေအာင္ျမင္ဆုံးကာတြန္းရုပ္ရွင္ စတူဒီယို
ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေျပာစမွတ္ျပဳစရာ အလွည့္ အေျပာင္းမွာ Apple က ကြၽန္ေတာ့ရဲ့
NeXT ကုမၸဏီကို ဝယ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ Apple ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ NeXT
မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕စတင္ခဲ့တဲ့နည္းပညာဟာ Apple ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ျခင္းရဲ့ ဗဟိုခ်က္မွာ ရွိပါတယ္။ Laurene နဲ႕
ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးတခု ျဖစ္လာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္သာ Apple က အလုပ္ထုတ္မခံခဲ့ရရင္ ဒါေတြတစ္ခုမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တာ
အေတာ္ေသခ်ာပါတယ္။ အလုပ္ထုတ္ခံရျခင္းဟာ အင္မတန္အဝင္ဆိုးတဲ့ ေဆးခါး ၾကီးပါ။
ဒါေပမဲ့ လူနာကိုၾကည့္ရတာလဲ ဒီလိုေဆးမ်ိဳး လိုေနပံု ပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ
ေတာ့လဲ ဘဝမွာ ေခါင္းကိုအုတ္ခဲနဲ႕ထုသလို ခံရတာမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
မိမိယံုၾကည္ရာကို မစြန္႕လႊတ္ပါနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ဘဝ တစ္ေလွ်ာတ္လုံးမွာ
အရာရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႕
ခြန္အားေပး ေနခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ့အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းမႈဘဲလို႕
ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႕လဲ ကိုယ့္ရဲ့
အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာပါ။ ဒီအဆိုဟာ ေမာင္မယ္ တို႕ရဲ့
ခ်စ္သူရည္းစားရွာဖို႕နဲ႕ ဆိုင္သလို အလုပ္ရွာဖို႕နဲ႕လဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိမေတြ႔ေသးဘူးဆိုရင္လဲ
ေတြ႔တဲ့အထိ ဆက္ရွာပါ။ ရရာနဲ႕မေက်နပ္ၾကပါနဲ႕။ ႏွလုံးသားေရးရာကိစၥဆိုေတာ့
ေတြ႔ျပီလား၊ မေတြ႔ေသးဘူးလား ဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိလာပါလိမ့္မယ္။
ျပီးေတာ့ ဘဝအေဖာ္မြန္ေတြရဲ့ သဘာဝအတိုင္း ႏွစ္ၾကာေလပိုျပီး ခိုင္ျမဲလာေလေလ
ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္မယ္တို႕ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကို
ေတြ႔ေအာင္ရွာၾကပါ။ ရရာေလးနဲ႕ မေရာင့္ရဲလိုက္ၾကပါနဲ႕။
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ တတိယ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၁၇ႏွစ္ မွာ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ စာသားတစ္ခု ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ "ေန႕တိုင္းကို သင့္ဘဝရဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႕အျဖစ္
ေနထိုင္ခဲ့ရင္ တေန႕မွာေတာ့ အဲဒီအတိုင္းျဖစ္လာဖို႕ ေသခ်ာပါတယ္..." တဲ့။
ဒီစာသားက ကြၽန္ေတာ့စိတ္ မွာထင္ဟပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစျပီး ေနာက္၃၃
ႏွစ္လုံး မနက္အိပ္ရာထမွာ မွန္ကို ၾကည့္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခဲ့ပါတယ္။
"ဒီေန႕သာ ငါ့ဘဝရဲ့ေနာက္ဆုံးေန႕ဆိုရင္
ဒီေန႕ လုပ္မဲ့အလုပ္ေတြကို ငါ လုပ္ခ်င္ပါ့မလား..." ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖဟာ
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ တိုက္ "မလုပ္ခ်င္ဘူး" ျဖစ္ေနျပီဆိုရင္ေတာ့
အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႕ လိုေနျပီလို႕ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။
ဘဝအတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုခ်ရာမွာ အေရးၾကီးဆုံး အေထာက္အပံ့ကိရိယာအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တာကေတာ့
ေသျခင္းတရားဟာ လက္တကမ္းမွာဘဲ ရွိတယ္လို႕ သတိခ်ပ္ျခင္းပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့
အေရးမပါတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဂုဏ္မာနေတြ၊ အရွက္ကြဲမွာ ဒါမွမဟုတ္
ရွုံးနိမ့္မွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြ ဒါေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ ေသျခင္းတရား
ဆိုတာနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႔လိုက္ရင္ အလိုလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး တကယ့္ကို အေရး
ၾကီး တဲ့အရာေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ မင္းမွာ လက္လႊတ္ ဆုံးရွုံးစရာ
ပိုင္ဆိုင္မႈေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေထာင္ေခ်ာက္ကို
ေရွာင္လႊဲဖို႕ နည္းလမ္းေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္သိတဲ့ အေကာင္းဆုံး နည္းကေတာ့
မင္းဟာ ေသရေတာ့မွာဘဲလို႕ သတိခ်ပ္ျခင္း ပါ ။ မင္းဟာ ဗလာထီးထီး
ကိုယ္ခ်ည္းျဖစ္သြားပါျပီ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးသားရဲ့ ေခၚရာ ေနာက္ကို
မလိုက္ဘဲေနဖို႕ရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ့မွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိတယ္လို႕
ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီ ခြဲမွာ ေဆးဓာတ္မွန္႐ိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့
သရက္ရြက္ (Pancreas) မွာ အၾကိတ္ရွိတာ ဓာတ္မွန္မွာ ထင္းထင္းၾကီး
ေပၚေနပါတယ္။ သရက္ရြက္ ဆိုတာဘာလဲဆိုတာေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ ဒီလို
ကင္ဆာမ်ိဳးဟာ ကုစရာေဆးမရွိတဲ့ ကင္ဆာမ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ အေတာ္ေသခ်ာတယ္လို႕
ကြၽန္ေတာ့ကို ဆရာဝန္ၾကီးေတြက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ ၃လ ကေန ၆လ
အထိဘဲေနရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုေတာ့
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ကေလးေတြကို ေနာင္ ၁၀ႏွစ္
အတြင္း မွာ ေျပာျပဖို႕ စဥ္းစားထားသမွ်ကို ေနာင္လ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ
အကုန္အစင္ေျပာဖို႕ ၾကိဳးစားပါ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ပါဘဲ။ က်န္ရစ္သူမိသားစု
ဒုကၡမမ်ားရေလေအာင္ ရွိသမွ် ကိစၥေတြအားလုံးကို လက္စသိမ္းပါဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ သြားေတာ့မယ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။
တစ္ေန႕လုံး ဒီကင္ဆာ အေၾကာင္းကဘဲ ကြၽန္ေတာ့ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႕ ညေနမွာ ေတာ့ အသားစ ထုတ္ျပီး ေဆးစစ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ခႏၲာကိုယ္
အတြင္းပိုင္းၾကည့္ ကရိယာကို ကြၽန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္း ထဲကတစ္ဆင့္
အစာအိမ္ကိုျဖတ္ျပီး အူသိမ္ထဲကို ေရာက္ေအာင္ ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ
ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ သရက္ရြက္ကို အပ္နဲ႕စိုက္ျပီး အသားစ အနည္းငယ္္ကို
ထုတ္ယူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ေမ့ေဆးနဲ႕
ေမ်ာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတူရွိေနတဲ့ ဇနီးက ျပန္ေျပာခဲ့တာက ဒီအသားစကို
အဏုွၾကည့္ မွန္ဘီလူးေအာက္မွာ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးေတြ "ေဟးကနဲ..."
ထျပီးေအာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ကင္ဆာဟာ အင္မတန္မွ
ရွားပါးတဲ့ ခြဲစိတ္ျပီးကုသလို႕ရတဲ့ သရက္ရြက္ကင္ဆာမ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႕ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ ခြဲစိတ္ကုသခံခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အခုေနေကာင္းပါျပီ။
ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့အဖို႕ ေသျခင္းတရားနဲ႕အနီးကပ္ဆုံးရင္ဆိုင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါဘဲ။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာလဲ ဒီထက္ပိုျပီးနီးနီးစပ္စပ္
မေတြ႔ၾကဳံရေတာ့ဘူးလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံရတဲ့
အတြက္ေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ကို ေသျခင္း တရားအေၾကာင္း ေျပာျပရာမွာ
သုံးျဖစ္ရုံ ဥာဏ္သိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ထက္ နဲနဲပိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ပါျပီ။
*ဘယ္သူမွမေသခ်င္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံကို သြားခ်င္တဲ့သူမ်ားေတာင္မွ
အဲဒီကိုေရာက္ဖို႕ မေသခ်င္ၾကပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း လူတိုင္းဟာ တစ္ေန႕ေတာ့
ေသၾကရမွာပါ။* ခုထက္ထိ ေသျခင္းတရားကို လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုတာ မရွိေသးပါ။
ဒါဟာလဲ ျဖစ္သင့္လို႕ပါ။ ဘဝတရားရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေကာင္းဆုံးဖန္တီးမႈဟာ
မရဏတရား ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ မရဏတရားဟာ ဘဝျဖစ္တည္ျခင္းတရားရဲ့
အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ ေပးတဲ့အရာပါ။ မရဏတရားက ေဟာင္းေဆြးအိုမင္းမႈေတြကို ဖယ္ရွားျပီး ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႕
အစားထိုးေပးေနပါတယ္။ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္အခါမွေတာ့ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ဟာ
ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႕ အျပည္႔ပါ။ သို႕ေသာ္မၾကာေတာ့တဲ့ အခါမွာ
ေမာင္မယ္တို႕လဲ အိုမင္းရင့္ေရာ္ လာမွာပါ။ ျပီးေတာ့အဖယ္ရွားခံၾကရမွာပါ။ စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ေျပာမိတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ဒါက အမွန္တရားပါ။

ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕မွာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့တစ္ျခားသူေတြ ေနသလိုဘဲေနျပီး အခ်ိန္ကိုမျဖဳန္းပါနဲ႕။ သူမ်ားေတြရဲ့
အေတြးအထင္ထဲကအတိုင္း ေနရတဲ့ဘဝကို တရားေသဆုပ္ကိုင္ထားျပီး
ေခ်ာင္ပိတ္မမိပါေစနဲ႕။ မိမိရဲ့အတြင္းစိတ္ကႏိႈးေဆာ္ သံကို သူတပါးေတြရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ အေႏွာင့္အယွက္သံေတြက ဖုံးလႊမ္းမသြားပါေစနဲ႕။
*ဒီထက္ပိုျပီးအေရးၾကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ ရင္တြင္းသိစိတ္တို႕က ေခၚေဆာင္ရာကိုလိုက္ပါ။*
သူတို႕က ေမာင္မယ္တို႕ အမွန္တကယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိေနၾကျပီးသားပါ။
က်န္တဲ့အရာေတြအားလုံးက သာမညအခ်က္ေတြပါ။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္အခါက “The Whole Earth Catalog” ဆိုတဲ့ အင္မတန္
ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကတ္တေလာက္စာအုပ္ တစ္ခု ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ဟာအဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြအတြက္ ေတာ့
ကိုးကြယ္စရာက်မ္းစာေတြထဲက တစ္အုပ္ေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ ဖန္တီးရွင္ကေတာ့ ဒီ
Stanford တကၠသိုလ္ နဲ႕ သိပ္မေဝးတဲ့ Menlo Park မွာေနတဲ့ Stewart
Brandဆိုသူပါ။ ဒီစာအုပ္ကို သူက ကဗ်ာဆန္ဆန္အလွေတြနဲ႕ ခ်ယ္မႈန္းျပီး
ထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခ်ိန္က ၁၉၆၀ ခုေႏွာင္းပိုင္းကာလ
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာစာစီလုပ္ငန္းေတြ မေပၚခင္ကပါ။ အဲဒီေတာ့
စာအုပ္တစ္အုပ္လုံးက လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္၊ ကပ္ေၾကး နဲ႕ကိုက္၊ Polaroid
ကင္မရာနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ျပီး စာအုပ္္ကို ဖန္တီးရတာပါ။ Google ကို
စာအုပ္အျဖစ္ ဖတ္ရသလိုပါဘဲ။ ဒီ္စာအုပ္ ဟာ Google မတိုင္ခင္ ၃၅ ႏွစ္က
ေပၚခဲ့တာပါ ။ တကယ့္ကို စံနမူနာယူစရာစာအုပ္္ပါ။ စာအုပ္္ တစ္ခုလုံးလဲ
သပ္ရပ္လွပတဲ့ ကရိယာေတြနဲ႕ အၾကံေကာင္းေတြနဲ႕ျပည္႔ေနပါတယ္။
Stewart နဲ႕သူ႕အဖြဲ႕သားေတြဟာ “The Whole Earth Catalog<http://www.wholeearth.com/>” စာအုပ္္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။
ထုတ္ေဝျခင္းကေနရပ္ဆိုင္းရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ျခင္းစာအုပ္္ကို ထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က
ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ရဲ့ အရြယ္၊ ၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ကာလမ်ားပါ။ ႏႈတ္ဆက္စာအုပ္ရဲ့ ေက်ာဖုံးပံုက မနက္ေစာေစာ ေတာဘက္ကကားလမ္းေလးတစ္ခုရဲ့ ဓာက္ပံုပါ။
စြန္႕စားခန္း အင္မတန္ၾကိဳက္သူမ်ား ကားၾကဳံစီးခရီးထြက္ရာမွာ
ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ဖူးၾကမဲ့ ကားလမ္းေလးမ်ိဳးပါ။ ေအာက္မွာစာတန္းေလးေရးထားပါတယ္။ "ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ။ အ႐ူးထပါ။" တဲ့။
ဒါသူတို႕ရဲ့ ေနာက္ဆုံးစာအုပ္္မွာ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားပါ။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီဆုကိုပဲ အျမဲတမ္းေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႕ဘဝအသစ္ စၾကရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္မယ္တို႕ကိုလဲ
ဒီဆုကိုပဲ ေတာင္းေပးပါ့မယ္။
*"ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ... အ႐ူးထပါ..."*
အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မူရင္းကို http://news.stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html မွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။